Dnia 13 listopada 2012 roku uczniowie klasy III C oraz III D Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Zamościu pojechali na wycieczkę do obozu zagłady na Majdanku w Lublinie.
Celem wyjazdu było zapoznanie młodzieży z miejscami pamięci narodowej. Swoim pobytem w tym miejscu uczniowie oddali hołd ofiarom nazizmu.
Dla każdego z uczestników tego wyjazdu była to lekcja historii na żywo, historii o której powinien wiedzieć każdy kto chce nazywać siebie Polakiem i Patriotą.
Pobyt w Majdanku uświadomił uczniom wagę miejsca, które jest żywym dowodem na to, że należy doceniać i szanować fakt, iż żyją w wolnym kraju. Dla większości uczestników był to pierwsza wizyta na Majdanku. Uczniowie zakończyli wędrówkę po obozie w mauzoleum, gdzie spoczywają prochy wykopane z kopców znalezionych na terenie obozu.
KONZENTRATIONSLAGER DER WAFFEN SS LUBLIN /OBÓZ KONCENTRACYJNY W LUBLINIE
Obóz koncentracyjny w Lublinie, zwany potocznie Majdankiem, jest drugim co do wielkości, po Oświęcimiu, tego typu obozem nazistowskim w Europie.
O jego powstaniu zadecydował Heinrich Himmler – szef SS i Policji III Rzeszy, podczas pobytu w Lublinie w połowie 1941r Oficjalna nazwa obozu brzmiała najpierw Kriegsgefangenenlager der Waffen SS in Lublin (Obóz Jeńców Wojennych w Lublinie),
a później Konzentrationslager der Waffen SS Lublin (Obóz Koncentracyjny w Lublinie).
W rzeczywistości realizował on szereg innych funkcji, będąc jednocześnie nie tylko obozem koncentracyjnym i jenieckim, lecz także obozem zagłady, pracy, karnym i przejściowym. Majdanek zlokalizowany został na południowo-wschodnich peryferiach Lublina, przy drodze prowadzącej do Zamościa i Lwowa. Lokalizacja ta ściśle wiązała się z planami polityczno-gospodarczymi okupanta wobec regionu lubelskiego, dla realizacji których więźniowie obozu mieli stanowić bezpłatną siłę roboczą.
W planach perspektywicznych Majdanek miał zajmować ponad 500 ha powierzchni i jednorazowo więzić 250 000 osób. Niepowodzenia wojenne Niemców spowodowały znaczne ograniczenie tych zamierzeń.
Ostatecznie na obszarze 270 ha wybudowano 280 różnego rodzaju obiektów (m.in. baraki więźniarskie, gospodarcze i administracyjne, warsztaty, urządzenia zagłady: komory gazowe i krematoria, zabezpieczające: ogrodzenie oraz wieże strażnicze i wartownie).
Centralną część obozu stanowiły baraki przeznaczone dla więźniów usytuowane na 5 tzw. polach więźniarskich. W barakach tych jednocześnie można było pomieścić ok. 25 000 osób. Obóz lubelski funkcjonował od października r. 1941 do lipca r. 1944.
Zarządzanie obozem sprawował komendant, stanowisko to powierzano wyższym oficerom SS. Brak materiałów źródłowych nie pozwala na dokładne ustalenie liczby uwięzionych w obozie, jak również jego ofiar. Szacunkowo oblicza się, że przez Majdanek przeszło ok. 300 000 więźniów 50 narodowości.
Wśród osadzonych najwięcej było Żydów (ponad 40%) i Polaków (ok. 35%). Z pozostałych narodowości najliczniej reprezentowani byli: Białorusini, Ukraińcy, Rosjanie, Niemcy, Austriacy, Francuzi, Włosi i Holendrzy. Struktura wieku więzionych była mocno zróżnicowana. Zdecydowaną większość (ok. 70%) stanowili jednak więźniowie w sile wieku: 20-50 lat. Majdanek w porównaniu z innymi obozami koncentracyjnymi miał najwyższy odsetek dzieci do lat 15 (ok. 6%, w czym 1,1% to niemowlęta). Więźniowie Majdanka reprezentowali różne wyznania religijne, poglądy polityczne i zawody, różna była ich pozycja społeczna. Poza więźniami osadzanymi z powodów rasowych najwięcej było uczestników ruchu oporu. Specyfikę lubelskiego obozu stanowiła też spora liczba ludności chłopskiej.
Szacuje się, że obóz na Majdanku pochłonął ponad 230 000 (?) istnień ludzkich, w tym około 100 000 Żydów. Ponad 50% z nich zmarło w wyniku prymitywnych warunków bytowania, głodu, chorób i pracy ponad siły. Pozostali zginęli w egzekucjach i komorach gazowych.
